Söz ile Zehir

 “Taş gönülde ne biter, dilinde ağu tüter.” Ağu (ağı) Türkçenin en eski kelimelerinden ve zehir demek. Bazıları için “sivri dilli ama kalbi temiz” derler. Oysa dil, kalbin kıyısıdır. İçinde ne varsa dile o yansır. Yunus’un deyimiyle: Kalbi taş olanın dili zehir olur. Denizde ne varsa kıyıya o vururmuş. İçimizde ne varsa dilimizden dökülenler de onun yansımasıdır. 

Evsemek

Türkçenin ilk sözlüğünde “evsemek” diye bir kelime var.

Evsemek; evini, yurdunu özlemek demektir. 

Ev deyince aklımıza dört duvar arası ya da bir şehir gelir. Oysa insanın evi, anlaşıldığı yerdir. Bu yüzden insan doğup büyüdüğü yerde bile evini özler durur. Anlaşılmadığı her an özlemi de git gide artar. Özlemek konusu derin bir konu. Onu da ayrıca yazarım. Ama evsemek konusunu biraz daha derinlemesine düşünmek gerek? Neden bunu yaşar ki insan? Özlemek acı veriyorsa mı özlemektir, yoksa kavuşacağını bilerek mutlu olmak da buna dahil mi? 

Velhasıl evsemek, biraz da ait olduğun yeri özlemektir. 

Hukuk

Size bir hukuk sisteminden bahsedeyim.  Bütün köy bir olup sekiz yaşındaki bir çocuğu öldürür.  Savcı dosya açıp soruşturma başlatır. Gözaltına alınanlar sorgulananlar olur. Fakat savcının karşısına çıkmadan suçlular avukat tutar. Parasını verir. Avukat devletin tayin ettiği bir hukuk adamıdır. Görevi bu canileri savunmak, en az cezayı aldırmak ve nasıl ifade vereceklerini ( nasıl yalan söyleyeceklerini) öğretmek. 

Nasıl hukuk ama?

Günahkâr bir toplumda önce, Narin'ler ölür…

Gönül Sahibi

Can acısı, gönül acısı, neşe der geçeriz. Bunlar insanı insan yapan şeylerdir ve insanı insan yapan hiçbir şeyin matematiği yoktur. Gönül sahibiysen insansın gerisi teferruat. Çünkü hepsi bizim için var. Neşe, hüzün, yalnızlık, mutluluk, kırılganlık, vefa, vefasızlık… İnsanız sonuçta ve gönül sahibiyiz. 

Kıymet

Kıymet "insanın biçtiği değer " ise kıymet bir kelimeden ibarettir.  Kıymet Allah'ın takdiri ve belirlediği şey ise hakikattir. Âh insanlar bilebilseydi bu kelime adaletin de ahlâkın da vefânın da zeminidir.

Bilmiyorum

Yaşanmamışlıklarım kadar genç yaşadıklarım kadar yaşlıyım. 

Ne iklimden haberdarım ne mevsimden... 

Sorduğum, suâl ettiğim ve uğruna dövüştüğüm şeyler kadar biliyor, ötesini bilmiyorum. 

Evet bilmiyorum. 

Kaç mevsim geçti üzerimden? 

Bilmiyorum...