İncitmeyin

 İncitmeyin insanları… Bu hayat sizi gitmez sandıklarınızın ardından baktırır.

Kurban Bayramı

 Bayramımız mübarek, gönüllerimiz şad olsun. Bayram sevinci mahzun gönülleri sarsın, onarsın. Varlığın güzelliğini idrak edebilenlerden, susuz kalmışlara su taşıyabilenlerden olalım. Arifin duasındaki gibi: 

‘Allah bizi insan eyleye.’

İnsan Ne ile Yaşar

 Tolstoy'un "İnsan Ne ile Yaşar" adlı kitabında, çiftçi Pahom'un hazin ve ibretlik öyküsü yer alır.

Sıradan kendi halinde bir çiftçi olan Pahom, daha zengin bir hayatın hayalini kurmaktadır. Uzak bir yerlerde, cömert bir reisin karşılıksız toprak verdiğini duyunca, daha çok toprak elde etmek için reise gidip talebini iletir.
Gerçekten de Reis herkese istediği kadar toprak veren cömert biridir. Pahom'a "Sabah güneşindoğuşundan batışına kadar katettiğin bütünyerler senin fakat güneş batmadan yenidenbaşladığın yere dönmen lazım" der. "Yoksa bütün hakkını kaybedersin." Pahom güneşin doğuşuyla beraber başlar yürümeye.
Tarlalar, bağlar, bahçeler geçer. Tam geri dönecekken gördüğü sulak bir araziyi es geçemez.
Şu bağ, bu bahçe derken bakar ki güneşin batmasına az kalmış. Koşar, koşar, ama kesilir gücü.
Halsiz adımlarla yürümeye devam ederken, burnundan kanlar damlamaya başlar.
Tam başladığı noktaya yaklaşmışken, bir an yığılır yere ve bir daha kalkamaz...
Reis olanları izlemektedir. Çok kereler şahit olduğu olayı bir daha izlemiştir.
Adamlarına bir mezar kazdırır. Pahom'u gömerler.
Reis, Pahom'un mezarının başında durur şöyle der:
"Bir insana işte bu kadar toprak yeter!"

Mütemadiyen biriktirmek istiyoruz.
Yiyemeyeceğimiz kadar erzak, giyemeyeceğimiz kadar kıyafet, kullanamayacağımız kadar eşya, oturamayacağımız kadar ev... Gözlerimiz, midelerimizden, arzularımız ihtiyaçlarımızdan daha büyük...
Ve insan yaşlandıkça besler, gençleştirir arzularını.
Biriktirdikçe hayata olan bağlarını artırır. Öyle bağlanır ki hayata, bir gün bu diyardan göçüp gideceği fikri zamanla yitip gider aklından...
Tüketmeye de çok meraklıdır insan. Biriktirdiği paranın, eşyanın, malınmülkün yanında zaman tüketir, söz tüketir... Benlik biriktirirken, benliğini tüketir...
Sofraya koyabildiğimiz bir bardak çayın, zeytine, ekmeğe ulaşabilmenin bir zenginlik olduğunu ne zaman fark edeceğiz.
Doldurabildiği bir cüzdanı olmasa da bir evi muhabbetle, kanaatle dolduran bir kadının, akşamları evine gelen, ekmek getiren, "Eline sağlık hanım" diyen bir erkeğin, "Zengin" olduğunu ne zaman anlayacağız?
Gören bir gözü, tutan bir eli, yürüyen bir ayağı satın alamayacak ve kaybedince tekrar sahip olamayacak kadar fakiriz hepimiz  aslında.. Fakirlik sadece maddiyatla mı olur, yoksa insan duygusal olarak da fakir olabilir mi? Hangisi daha zor bir durumdur? 

İnsan

     “İnsan diyorum; öyle durduk yere soğumuyor     insanlardan.”

                                                           Frida Kahlo

Unutmayalım!

 Hayatlarımızın, başkalarının hayatlarına dokunmak için yaptıklarımızla tartılacağını unutmayalım.

Güven

 “Hayatın sermayesi güvendir. “ Bu çok önemli bir laftır. Güvenin olmadığı yerde hayat devam edemez, mümkün değil. Anlamlı, coşkulu ve güçlü bir yaşam için kişinin kendi ilişkisinde ve kişiler arası ilişkisinde mutlaka güven lazımdır. Güvenilen insan olmak bence bir insanın hayatında erişebileceği en büyük mertebelerden birisidir. 

İyi Bir İnsan

 Eriyip giden zamanın tek telafisi budur: İyi bir insan olmak. 

Gönül Kışı

 Gök kışı gelir geçer de gönül kışı geçmezmiş.

Gece’den

“Her insan geceleri kendi ışığına doğru yürür.”  Hayatın o en zor geçitlerinde, karanlığı delen bir ışık mutlaka vardır. Onunla yolumuzu bulur, onunla yaşamaya devam ederiz.

 'Geceler bize gündüz olmadan gizli sırlar ayan olmadı.' demiş erenlerden biri. Sanırım "geceleri kendi ışığına yürümek" ile "geceleri gündüz kılmak" aynı şeyi farklı şekilde söylemek diye düşünüyorum. 

Sürpriz mi?

 Hayat sürprizlerle çıkıyor karşımıza hiç beklemediğimiz anda, hiç beklemediğimiz yerde. Fırsat hazırlıklı akıllar için var, demişti zamanında bir öğretmenim. Hayatın karşımıza çıkaracağı sürprizleri de, fırsatları da değerlendirmek için aklı selim düşünmek gerekiyor. Zira bazı şeyleri zamanında yapmayınca treni bir kaçırdın mı yetişmek çok zor oluyor. Sonrası hüsranlıklar, pişmanlıklar, yitip giden bir ömür. Nasip deriz geçeriz. Hayırlısı deriz, geçeriz. Sabrederiz. Lakin öyle olmuyor azizim. Nasibin de nasip olması için uğraşmak, emek vermek gerekir. Kendiliğinden olmuyor hiçbir şey. Her şeyi yaparsın, çabalarsın, tevekkül edersin. Sonrası O’na kalmış. Zaten işimiz O’na kaldı ise olmuş bilirim. Vesselam.

Azad Olmak

 Bir gün azad olunacağım günü bekliyorum. Hem de tüm ümidimle. Umudumu asla kaybetmem. Hatta umudumun bittiği anda inadım başlar. Umut ve inat kardeş midir bilmem ama birbirinin destekleyicisi olduğuna inancım tam.

Hayat dediğimiz şu üç günlük dünyada insanın umut etmekten başka neyi var ki? Hırslarımız, egomuz, dert ettiğimiz her ne varsa bunların tümünden azad olan insan ne güzeldir. Tüm menfi duygulardan arınmış bir ruh, tüm sıkıntılardan da kurtulmuş bir insan artık “olmuş” bir insandır. 

Yormak, Susmak, Ummak

 Bazen hayat yorar insanı. Türküler yorar, beklemek yorar, özlemek yorar, affetmek yorar, hoş görmek yorar, boş vermek bile yorar. Ve insan susar, her şeye, herkese rağmen… 

Elinden gelen tek şeyi yapar: Bağıra bağıra susar. 

Susmak da umuda dahil mi hafız? Yorgunluk dahil onu biliyorum. 

Umut etmek hayatta olmaktır.

Hâl Bilmek

 Hâl hâlin yoldaşıdır, der bir atasözü.  Aynı kan, aynı mekân insanları bir araya getirmeye yetmez. Onları dost kılan hâlleridir. Hâldaş olan, yoldaş olur. 

Sözün Canı

 Sözün canı vardır. Nedir o can? Seni gönlünden vurur. Bazen bir kelime, bazen bir sükût, bazen bir tebessüm, bazen hiçbir şey söylememek.