Ömür sevmeyi öğrenmeye yetmiyorken, nefret etmeyi hangi ara öğreniyorsunuz? Sevgi, insanı insana bağlayan, yaraları saran en güçlü bağ iken, nefreti taşımak sadece omuzlarımızdaki yükü ağırlaştırır. Bir kalbin sevgiyle dolması için çaba gerekirken, nefret bir kıvılcımla harlanır. Oysa hayat kısa, güneş bir kez daha doğarken yüzümüzü nefrete değil, umuda ve barışa çevirebiliriz. Unutmayın, her nefes bir fırsat, her gün yeni bir başlangıçtır. Sevginin peşinden gidin; çünkü o, asıl mirasımızdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder