Ne azap, ne sitem bu yalnızlıktan, Kime ne, asılmaz duvar bendedir, Süslenmiş gemiler geçse açıktan, Sanırım gittiği diyar bendedir. Yaram var, havanlar dövemez merhem; Yüküm var, bulamaz pazarlar dirhem. Ne çıkar, bir yola düşmemiş gölgem; Yollar ki, Allah'a çıkar, bendedir.
Necip Fazıl Kısakürek
“Anımsama bir buluşma şeklidir. Unutkanlıksa özgürlük.” diyor Halil Cibran. İnsan hem özgürlüğüne düşkün hem de anılarından kurtulamayan bir varlık. Kimi anılarını unutmaya dünden razıyken kimi anıları da kendince bir buluşma şeklidir. Hem özgür olmak hem de unutmadan yaşamak mümkün mü?
Eskiden dilimizde "ıs" kelimesi vardı.
Is, sahip demek. Hatta nice şiirde "ıssı" (sahibi) şeklinde geçer. Bugün tenhâ yer anlamında kullandığımız ıssız kelimesi de buradan geliyor. Yani ıssız aslında sahipsiz demek.
Issızlık… Son zamanlarda iliklerimize kadar işleyen kelime.
Issızım, hem de öyle ıssız ki… Tenhaya gerek yok, kalabalıklar arasında dahi ıssızım. Sadece yalnız kalmak değil, insan anlaşılmadığı zaman da ıssızdır. Hatta bu ıssızlığını paylaşamamak da buna derece kazandırmakta. Ipıssız olmaya doğru giden bu yolda ıssızlığın ne zaman son bulacağı belli değil.
Ömür sevmeyi öğrenmeye yetmiyorken, nefret etmeyi hangi ara öğreniyorsunuz? Sevgi, insanı insana bağlayan, yaraları saran en güçlü bağ iken, nefreti taşımak sadece omuzlarımızdaki yükü ağırlaştırır. Bir kalbin sevgiyle dolması için çaba gerekirken, nefret bir kıvılcımla harlanır. Oysa hayat kısa, güneş bir kez daha doğarken yüzümüzü nefrete değil, umuda ve barışa çevirebiliriz. Unutmayın, her nefes bir fırsat, her gün yeni bir başlangıçtır. Sevginin peşinden gidin; çünkü o, asıl mirasımızdır.
Zaman değil de insan geçiyor gibi. Evvela hevesi, sonra kendisi…
İnsan geçiyor azizim insan. Zaman hep aynı geçiyor oysa. Heves geçince zamanın da kıymeti kalmıyor zannımca.
